Zo, een nieuw verhaaltje over oude herinneringen.
Even opfrissen:
P. Zij is een geweldige vriendin waar ik altijd bij terecht kan. We maakten mooie dingen mee samen.
J. Hij is een vriend die echt geweldige humor heeft, waar ik goed mee kan lachen en die een gave heeft voor awesome zijn.
V. Zij speelt niet vaak een hoofdrol, al is ze meestal wel in de buurt. Ze hoort er hoe dan ook bij, en maakt de verhaaltjes echt af!
Dit verhaal speelt zich een jaar na het verhaal van de visjes af. (Dat verhaal kan je HIER teruglezen.) De visjes waren helaas overleden, al hadden ze langer geleefd dan we hadden verwacht. Zelfs na de zomervakantie konden ze weer mee terug naar Brussel! Maar helaas, aan alle mooie liedjes komt een einde.
Maar we bleven natuurlijk zitten met een lege plastic visbak. En er zaten nog meer vrije uren aan te komen waarbij P. en ik door de straatjes in de buurt van de school gingen kuieren. Op een bepaald moment dacht ik “héé, we zouden een nieuw diertje moeten hebben op internaat!!”. Dus ik stelde het voor aan P. en J..
J. Was er eerst niet echt helemaal voor te vinden. Maar P. en ik gingen er toch voor! We gingen terug naar de dierenwinkel waar we onze visjes hadden gehaald om even rond te kijken. Daar zagen we een bakje vol met superschattige Russische dwerghamstertjes. We keken even rond en besloten toen om er toch eentje mee te nemen. Samen met alle benodigdheden uiteraard. Schavelingen, eten, bakje voor water, …
De dame van de dierenwinkel had ons verteld dat we het best een kommetje met water konden geven in plaats van een flesje. Wij wilden graag voor een fles gaan, maar de dame bleef aandringen. Dus hebben we ons laten overhalen en kochten we een kommetje. Vraag me op dit moment alsjeblieft niet waarom, maar we deden het.
Onderweg terug naar school begonnen we te denken over namen. Want ons beestje moest natuurlijk ook een naam hebben. Er kwam van alles aan bod maar de ideale naam kregen we niet. Toen moesten we opeens denken aan J. en aan awesomeness die met hem gepaard gaat. Toen kwamen we uit op evolutie en Homo Sapiens. Maar dat was natuurlijk geen naam voor zo een klein stumpertje. Dus gingen we verder speculeren.
Homo Sapiens, Sapiens, Sapje. En toen kwam het. SAPJE. Dat klonk zo ongelofelijk schattig! En het paste exact bij de schattigheid van dat kleine hummeltje. Dus dat zou het worden.
Ondertussen naderden we de school en bedachten we ons: “Hoe gaan we Sapje ongemerkt naar binnen krijgen?”. Want buiten goudvissen waren huisdieren uiteraard niet toegelaten op internaat. In de dierenwinkel hadden ze Sapje in zo een klein plastic bakje gestopt waar ze bij de slagerij van die salades in doen. Net groot genoeg voor hem maar daar kon hij natuurlijk niet te lang in blijven.
Wat een schatje he?
Maar bovendien hadden we ook die zak vol met spulletjes bij. Uiteindelijk besloten we het bakje met Sapje onderin de zak te zetten en voorzichtig de andere spulletjes er overheen te leggen. En zo gingen we door de voordeur weer naar binnen. We werden verschillende keren aangesproken over de zak met spullen die we bij hadden. Vooral het pak schavelingen viel erg duidelijk op. Ik had snel een antwoord bedacht. Op dat moment waren we enkele weken voor de kerstexamens begonnen, en mijn kamer op internaat begon al aardig in de kerstsfeer te raken. Dus ik verzon snel dat we een kerststal gingen bouwen en dat we daar die schavelingen voor nodig hadden. Uiteraard konden P. en ik maar heel moeilijk onze lach inhouden.
We snelden naar boven in de hoop dat het internaat al open zou zijn zodat we alles netjes konden opbergen. En zodat we Sapje uit zijn kleine bakje konden bevrijden. Ook moest er een oplossing gezocht worden voor het houden van een knaagdier, want hoe mini hij ook was, we mochten hem niet hebben op internaat. P., J. en ik besloten hem in mijn kast te zetten tot we een beter idee hadden. Uiteindelijk werd dat betere idee Sapje elke dag wisselen tussen mijn kamer en die van P., zo zou het nog moeilijker worden om betrapt te worden.
De eerste avond was er nog 1 persoon die op de hoogte gebracht moest worden van onze nieuwe aanwinst. V. kwam op mijn kamer en ze hoorde een geluidje. Dat kwam precies uit de kast zei ze. Mijn antwoord was: “Oh ja, we hebben een beest in de kast gezet, niet op letten”. Natuurlijk geloofde ze me niet. Dus zei ik dat ze dan maar de kast moest opendoen als ze me niet geloofde. De blik in haar ogen toen ze Sapje zag was onbetaalbaar. Die schreeuwde gewoon “zijn jullie gek geworden?”, dat was echt heel grappig om te zien!
In de avonden als we op onze kamer waren kon Sapje uit te kast komen. Het arme ding zat al lang genoeg in die donkere kast. Als ik me niet vergis heeft P. ook even een lampje in haar kast gezet om hem overdag wat licht te geven. Na een tijdje besloten we om Sapje overdag achter het gordijn op P.’s kamer te zetten zodat hij genoeg daglicht had. Ook niet onbelangrijk!
Een tweetal weken, misschien drie, ging dit helemaal goed. Maar herinner je je nog dat drinkbakje? Al snel merkten we dat Sapje heel graag zwom in zijn water. Zowat elke dag moesten we hem uit het bakje vissen. Ik weet nog steeds niet waarom hij het deed, ik heb nog nooit een knaagdier zien zwemmen. Maar hij deed het wel.
De volgende paragraaf is niet bedoeld voor gevoelige lezertjes. Het is nooit opzettelijk onze bedoeling geweest om ons lieve, kleine, pluizige bijtertje iets aan te doen, we hebben enkel het advies opgevolgd wat ze ons toentertijd in de dierenwinkel hebben aangeraden.
Op een dag, de examens waren nog niet lang bezig, kwam P. mijn kamer binnen gelopen. Ze was een beetje over haar toeren en zei: “Ik denk dat Sapje dood is!”. Ik ging meteen met haar mee om te kijken wat er aan de hand was. Ik zag Sapje liggen naast zijn drinkbakje, helemaal nat en bewegingloos. Maar ik weigerde te geloven dat hij dood was. Ik pakte een lepel, die heel toevallig in de buurt lag, en porde even tegen hem aan. En ja hoor, hij bewoog nog wat! We besloten hem bij de verwarming te zetten zodat hij weer kon opwarmen. Zijn water hadden we maar in kleine dopjes gedaan zodat hij al niet meer opnieuw kon gaan zwemmen.
De volgende ochtend kwam het harde verdict. Sapje heeft de nacht niet overleefd. Dat was echt heel erg voor ons om te merken. We wisten niet goed wat we op dat moment moesten doen. Het eerste en tweede lesuur hadden we vrij maar het derde uur moesten we een mondeling examen kunstgeschiedenis gaan afleggen. Bij het ontbijt lichten P. en ik J. in over wat we die ochtend hadden aangetroffen.
J. stelde voor om Sapje te gaan begraven in het park waar we tijdens de lessen LO wel eens heen gingen. Daar stonden een hele hoop bomen en zouden we wel een mooi plekje vinden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wikkelde Sapje na het ontbijt in een zakdoek en we vertrokken naar het park. We kozen samen een mooie boom uit en J. groef een grafje. Voorzichtig legde ik Sapje op zijn laatste rustplaats neer en we lieten het koude, zwarte zand boven op zijn kleine lijfje vallen. We spraken om de beurt een paar mooie woorden en maakten van twee takjes een kruisje om het graf te merken.
Na het emotionele afscheid van ons pluizige vriendje was het tijd om weer naar school te gaan. Er was al redelijk wat tijd verstreken en ons examen zat eraan te komen. En aangezien we altijd zo enorm goed voorbereid waren – in het geval van J. echt, in het geval van P. en mezelf kon het wel iiieeetsje beter – wilden we toch nog graag onze samenvattingen, gemaakt door V., nakijken voor we naar binnen moesten. Op school waren we opvallend stil, er werd ons zelfs gevraagd of er iets scheelde. Dus legden we aan wat klasgenoten uit dat we ons huisdiertje net hadden moeten begraven. Vertederende reacties. En ons examen is uiteindelijk wel goed gekomen hoor!
Zo, dit was alweer een stukje van de tijd die ik heb besteed in mijn middelbare schoolcarrière. Ik heb er nog steeds mooie herinneringen aan, en ik durf te wedden dat als je het aan P., J. of V. vraagt dat ze Sapje nog even erg zullen missen als ik. Hopelijk hebben jullie evenveel genoten van het lezen van mijn herinnering als ik van het schrijven!
Lieve groetjes,
MissAislynn 