Review: De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine

Met dank aan Uitgeverij Clavis voor het recensie exemplaar.

Dit was een boek dat ik echt meteen wilde lezen toen ik de korte inhoud in de catalogus zag. Dat, samen met de geheimzinnige titel en omslag van het boek, deed mijn fantasie op hol slaan!

Mijn verwachting

Ik hoop in dit boek een goede dosis verbeelding van de auteur te vinden, een hoop onverwachte dingen en vooral gewoon een vlot verhaal om te lezen. Eens ik het boek in handen had probeerden mijn ogen al een gat door de omslag te branden om te zien wat erin zou staan, maar omdat ik nog een ander boek aan het lezen was mocht ik er van mezelf nog niet in beginnen.

De auteur

Ransom Riggs is geboren in 1980 en groeide op in Florida. Hij studeerde Engelse literatuur aan Kenyon College en film aan de University of Southern California. Hij werkte aan enkele kortfilms voor het internet en blogde tot hij werd gevraagd om The Sherlock Holmes Handbook te schrijven. In 2011 bracht hij het eerste deel van een trilogie uit, De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine.

Het verhaal

Jacob groeit op in Amerika, als kleinzoon van een vluchteling van de oorlog. Hij heeft altijd een heel goede band gehad met zijn grootvader. De laatste tijd gaat opa echter snel achteruit. Tot Jacob hem op een dag dood terug vind in het bos achter zijn huis. Vermoord, op een gruwelijke manier.
Toen hij klein was vertelde opa altijd ongelofelijke verhalen over zijn eigen kindertijd. Hij vertelde over de oorlog, over hoe hij werd achtervolgd door monsters, terecht kwam in een weeshuis met kinderen die allemaal verschillende gaven hadden (zoals onzichtbaar zijn, zweven, …). Ook waren er foto’s die bij de verhalen hoorden, zodat hij kon bewijzen dat het echt was. Hoe ouder Jacob werd, hoe minder hij opa echter geloofde en hoe meer hij naar de foto’s keek, hoe meer hij ervan overtuigd was dat ze waren getrukeerd.
Als hij opa dood vind ziet hij opeens een monster in het bos, precies zoals opa altijd had beschreven. Jaren geleden was hij al gestopt met geloven in de monsters, en aangezien niemand hem geloofde besloot hij dat het maar een verzinsel van zijn fantasie was. Tot hij met een psychiater sprak.
Nachtmerries achtervolgen Jacob, zijn psychiater krijgt hem niet overtuigd dat het maar dromen zijn en na een aantal sessies besluit Jacob dat hij naar het oude weeshuis wil waar zijn grootvader vroeger zat. Om het verleden te begraven.
De psychiater vind dit onverwacht een heel goed idee en overtuigd Jacobs ouders om hem te laten gaan.
Eenmaal op het eiland, helemaal in Europa, vind hij het weeshuis – waar niemand in de buurt durft komen – en op de een of andere vreemde manier komt hij terecht in een tijdlus. Binnen de lus vind hij de kinderen waar zijn opa altijd over heeft gesproken. Ze bestaan echt! De foto’s waren niet getrukeerd. Ze leven daar al jaren onder het toeziend oog van mevrouw Peregrine. Jacob leert de kinderen kennen, die in feite al een hoogbejaarde leeftijd hebben bereikt maar binnen de lus voor eeuwig jong blijven. Samen met het vriendinnetje van zijn grootvader ontdekt hij dat hij zelf ook speciaal is. En dat hij – en iedereen in de lus, met mevrouw Peregrine in het bijzonder – in gevaar is. De monsters (hulsels en schepsels) liggen op de loer en komen steeds dichterbij!

Verder ga ik het verhaal niet verklappen, ik wil geen onthullingen doen over het spannende einde van dit eerste deel van een trilogie.

Mijn mening

Jeugdboeken moeten er vlot door gaan, ongeacht of de lezer nu 13, 23 of 53 jaar oud is. En dat is in dit geval zeker zo! Ik kon me maar moeilijk losmaken van de bladzijden, dus moeten stoppen met lezen omdat de trein aankwam in het station waar ik moest zijn waren echt geen leuke momentjes.
Het verhaal heeft me zeker weten te bekoren, ik was verbaasd om te lezen dat dit echt een origineel verhaal was, niet iets wat ik al eerder had gelezen. Ook de schrijfstijl zorgde ervoor dat ik mee in het verhaal werd gezogen.
Wat een mooi pluspunt is: De aanwezigheid van alle besproken foto’s in het boek! Achteraan las ik dat het echte foto’s waren, die mensen jarenlang hebben verzameld. Heel bijzonder om te zien en super voor de geest om precies te zien wat de auteur voor ogen heeft met zijn beschrijvingen.
Voor mij zeker geen teleurstelling en ik kan echt niet wachten tot ik het volgende deel in mijn handen krijg!

De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine – €19,95
Te koop bij onder andere Bol.com en Standaard Boekhandel

Laat me weten of jij het boek wil lezen, of al gelezen hebt!

Lieve groetjes,

Boekvoorstelling: In de ban van de wolf

Zo, het was vrijdag eindelijk zover, de boekvoorstelling van het allereerste boek van Christine Charliers: “In de ban van de wolf”. Ik had hier erg naar uitgekeken, de eerste keer dat ik zoiets mocht gaan doen! Kijk even mee naar mijn verslagje.

De boekvoorstelling ging door op het mooie domein van de abdij van Herkenrode. Ik was hier – voor zover ik me kon herinneren toch – nog nooit geweest.

We werden ontvangen in een soort winkel waar allerlei boeken van uitgeverij Clavis stonden. Eerst hadden we nog wat stress in verband met het op tijd aankomen, maar eenmaal daar bleek dat we ruim op tijd waren. Tijd genoeg om rond te snuffelen dus! Ik keek hier mijn ogen uit, want wie mij een beetje kent weet dat ik alle soorten boeken wel geweldig vind! Mama (die er met mij naartoe ging) moest me tegenhouden of ik kwam met een hele lading extra boeken naar huis, haha!

Na een dik half uur rondwandelen in het winkeltje was het tijd om naar boven te gaan voor de presentatie. Ik was erg benieuwd en had eigenlijk niet echt een idee van wat ik er moest van verwachten.

De voorstelling begon met een interview. Erg fijn om zo meer over het boek en de redenen van de auteur te weten te komen!

Ik probeer om geen stukjes uit het boek te verklappen, moest er toch een dingetje hier of daar zijn, schiet me niet dood alsjeblieft! (Ik ben nog te jong om te sterven)

Zo leerden we dat de auteur al van kleins af aan gefascineerd is door wolven. En dat haar boek daar dan ook absoluut over moest gaan. Heel fijn was het om te horen op welke manier ze het schrijven had aangepakt, Dat het verhaal naar haar toe kwam en dat ze het als beelden voor zich zag. Maar ook werd hier duidelijk dat nooit iets helemaal vanzelf gaat – wie dat durft beweren verkoopt onzin in pakjes – maar dat hulp vragen mag! Christine nam een schrijfcoach onder de arm, en kreeg steun van Mark Galenkamp, die de gedichten in het boek heeft verzorgd. Dat er heel veel aandacht ging naar het realistisch maken van het verhaal, ook al gaat het over een onderwerp dat (nog) niet mogelijk is, valt ook op. Dit is voor mij persoonlijk een enorm pluspunt!
Voor de wolvenstukjes kwam er ondersteuning van een expert, hierover straks meer!

Ook iets wat naar voor komt is dat het personage van Esther is gebaseerd op haar eigen persoonlijkheid. Dit lijkt me niet gemakkelijk omdat je op die manier volgens mij niet anders kan dan jezelf echt tegenkomen. Over de andere personages krijgen we ook wat meer uitleg: de slechteriken, Sandra de pestkop, … . De mysterieuze Hector trekt het meest mijn aandacht. Over hem wil ze nog steeds niet veel kwijt, maar dat is alleen maar goed. Ook al zijn er zo veel vragen te stellen, het mysterie maakt het boeiend.

Dan was er nog de relatie tussen Esther en Jonathan die wat werd uitgediept, maar hier wil ik niet te zeer op ingaan om een beetje te verhullen wat er allemaal gaat gebeuren in het verhaal. Maar ook dit was erg mooi onderbouwd.

Als het naar het einde toe gaat over het “ontwolven”, het terug veranderen in een gewoon mens, ben ik er helemaal bij, hier had ik zelf wat vragen over omdat dit wat vaag eindigde. Maar mijn vragen zijn opgelost door een simpel feitje: er komt een deel 2! Hier zit ik dan ook enorm naar uit te kijken!

Na het interview volgde er nog een uiteenzetting over het wolvencentrum waar Christine mee heeft samengewerkt, gegeven door Peter Lenertz.  In het begin kon me dit niet heel erg veel boeien eerlijk gezegd. Niet omdat het geen interessante inhoud had, maar eerder wel omdat hij een powerpoint had voorbereid die hij woord voor woord aflas. Naarmate hij wat losser werd vond ik het ook leuker om te luisteren naar wat hij te vertellen had. Vooral toen het publiek vragen mocht stellen kwam hij er helemaal in en viel zijn passie voor wolven af te lezen aan zijn uitdrukking en manier van vertellen. Dit vond ik dan wel weer prachtig om te zien!

Al bij al vond ik dit een heel geslaagde avond. Ik ben normaal niet het type persoon dat lang kan blijven stilzitten, laat staan zich concentreren. Maar dat was vanavond – op het stukje powerpoint na – geen enkel probleem. Geweldig toch?

Ben je na al mijn gebabbel over het boek in dit artikel of een van de vorige ook benieuwd geworden? Mijn advies is om niet te twijfelen maar er gewoon voor te gaan!

In de ban van de wolf – €19,95
Te koop bij onder andere Bol.com en Standaard Boekhandel

Lieve groetjes,

Mijn aquarium

Een tijdje geleden kreeg ik van mijn vriend een aquarium. Of ja, het staat al een hele tijd bij hem in de living en hij had besloten dat ik er iets mocht in doen. Heel lief van hem! Ik had allemaal wilde ideeën, zoals pijlgifkikkers, watersalamanders, een baardagaam, …
Het zijn uiteindelijk visjes geworden! Lekker gewoon, maar daarom niet minder leuk.

Geleidelijk aan zouden we er een paar visjes per keer in zetten, om zo de populatie te doen stijgen. Ondertussen zitten er al heel wat visjes in, van verschillende soorten. Ook de inrichting vind ik nu echt prachtig (het was al leuk, maar het leek echt net warboeltje) en ik kon het dan ook niet laten om er wat over te vertellen.

Over de visjes die erin zitten.

Als eerste wilde ik in mijn aquarium Guppy’s. De mannetjes hebben echt supermooie kleuren, de vrouwtjes zijn wat minder opvallend maar kunnen ook echt prachtig zijn. Aangezien mijn vriend erg veel weet over vissen en ze zelfs verkoopt in de winkel waar hij werkt kon hij met perfect advies geven over hoeveel visjes erin konden en hoeveel vrouwtjes er per mannetje in moesten. We zijn dan gestart met 2 mannetjes en 4 vrouwtjes.
Ondertussen zijn er al een hele hoop baby’tjes geboren, hopelijk zijn er hier een hele boel bij die het halen tot volwassen Guppy’s!

                     

Ook gingen er vanaf het begin 2 Molly’s in. Een Black Molly en een Silver Molly. Ik vond ze echt supermooi. Iets groter als de Guppy’s, dus ze zouden er mooi bij passen. Later leerde ik dat de Molly’s nog wel zouden groeien maar dat ze de Guppy’s geen kwaad zouden doen. Ook super! Ondertussen is mijn Silver Molly helaas overleden.
Een tijdje geleden kwam mijn vriend thuis met 2 nieuwe Molly’s, grote dit keer. Ook weer een zwarte en een zilverwitte. Dat was wel even schrikken, ik had niet verwacht dat ze echt ZO groot gingen worden. Nu zwemmen er dus 2 zwarte en een witte vrolijk rond in het aquarium. Het zijn wel 3 vrouwtjes dus veel kleintjes zullen er niet van komen. (Hoewel, de oorspronkelijke Black Molly was zwanger en heeft ondertussen baby’tjes gekregen, dus als daar wat mannetjes van groot worden kunnen we wel aan de kweek.)

Op een dag kwam ik thuis en zaten er opeens 11 Neon Tetra’s in het aquarium. Schattig! Mijn vriend had ze bij wijze van verassing meegenomen, niet alleen voor mij. Een van zijn kameraden had gezegd dat Neon Tetra’s echt niet mochten ontbreken in het aquarium, dus hupla, kwamen zij er ook bij. Ze vallen echt lekker op zo, met hun felle kleurtjes.
Op een keer, toen het licht van het aquarium uit was, schrok ik van een aantal bruine, kleurloze visjes die opeens rond zwommen. Ik had geen idee wat dit kon zijn! Nu bleek dat de Neon Tetra’s ’s nachts hun kleuren “uitzetten” om te slapen. Supercool! Hier had ik echt geen idee van.

Nog iets later kwamen er in het aquarium 3 gele Glofish bij. Deze visjes zijn echt fascinerend. Ze zijn best klein maar hun kleur springt er echt uit. Blijkbaar zouden ze onder een blauwe lamp ook echt gaan gloeien. (Dit zijn visjes die niet op deze manier in de natuur voorkomen, deze “skill” is dan ook niet echt nuttig voor een wilde vis.) Ik had er nog niet lang ervoor van gehoord, maar ik was wel meteen verkocht toen ik ze zag. Ze zwemmen schattig door de andere visjes heen en laten zich heel goed zien.

Een tijdje geleden besloot ik dat ik een mooie compositie van glazen vazen wilde op de salontafel, met daarin een Kempvis. Je kent ze wel, die vissen met een zwierige staart. Ze zitten in veel winkels in van die kleine bakjes omdat je de mannetjes niet samen mag zetten. Ze gaan dan vechten tot de dood! Zo wilde ik er dus eentje in mijn salontafelvaas. Na een tijdjes bleek het dat het ’s nachts te koud werd voor het arme beestje, en dat is niet goed voor zijn gezondheid. Gelukkig kon hij zonder problemen bij in het grote aquarium, en dat is waar hij nu dan ook gezellig rondzwemt. Heel vaak laat hij zich niet echt zien. Maar hij valt wel meteen op als hij er dan toch eens is.

Als laatste aanwinst voor mijn mooie aquarium, is er een grote stofzuigervis. Een Ancistrus, om heel moeilijk te doen over de naam. Iedereen heeft wel eens die kleine visjes op de bodem van aquariums gezien, die steentjes opzuigen en het vuil opeten. Zo heb ik er eentje. Maar dan gigantisch! Sinds hij in het aquarium zit heb ik hem niet meer gezien, hij heeft zich hoogstwaarschijnlijk verstopt onder en achter het hout. Jammer, want ik vind hem best wel wat hebben (al vinden veel mensen hem een lelijk ding!

En hier is het dan! Uit 2 verschillende hoeken, om te laten zien hoe mooi het echt wel is. Vind ik dan, een ander zijn mening kan ik natuurlijk niet beïnvloeden of iets dergelijk. Het aquarium is echt enorm groot, 240 liter, dus er kan wel een hele boel in. Het zal dan ook niet stoppen bij de visjes die er nu in zitten. Behalve dat er een aantal vissen echt al goed aan de kweek zijn hoop ik om binnenkort nog een paar Glofish te kunnen toevoegen, en wie weet als ik ergens nog wat mooie visjes zie wil ik die ook wel. Ik kan nooit op voorhand zeggen wat ik ga doen, maar dat is mijn omgeving ondertussen wel van mij gewoon.

Ik heb de foto’s van de afzonderlijke visjes in dit artikel niet zelf gemaakt, aangezien visjes maar niet wilde stilhangen in het water, en de foto’s dus altijd bewogen waren. De foto’s van het aquarium zijn vanzelfsprekend wel van mij, aangezien het internet niet over een foto van mijn aquarium beschikt, hihi! Oh, en de stofzuigervis is ook een eigen foto, om te laten zien hoe groot hij is.

Lieve groetjes,

Boekvoorstelling

Een hele tijd geleden nam ik via een hint van een andere blogster – en superlieve penvriendin – Steffie contact op met auteur Christine Charliers. (Kijk HIER voor de blog van Steffie, YakiBooki) Zij was op zoek naar Belgische, Vlaamse bloggers om haar debuutroman te reviewen. Als ik even heel eerlijk ben. Wie gaat er beter samen met boeken dan ik?

Ik nam na een gesprekje met Christine contact op met de uitgeverij. En een tijdje dacht ik dat er geen reactie ging komen. Tot ik een paar dagen geleden deze mooie uitnodiging in mijn mailbox vond!

Op deze website kan je alvast wat meer lezen over Christine Charliers en over haar boek.

www.christinecharliers.be

Het boek gaat me worden toegestuurd en dit zal ik, na het te hebben gelezen uiteraard, uitvoerig bespreken. Ik kan met jullie wel al de korte samenvatting delen die ik van de site heb geplukt. Zij jullie ook zo benieuwd als ik?

De veertienjarige Esther woont in een saai dorpje in de pyreneeën en leidt een doodnormaal leven. Ze heeft een bijbaantje in de supermarkt, helpt haar moeder in het huishouden en wil met haar vriendinnen naar een feestje. Maar aan dat zorgeloze leventje kom een einde… Op een avond, als Esther alleen thuis is, dringen drie mannen het huis binnen en vallen haar aan. Ze spuiten een vreemde vloeistof in haar nek en bedreigen haar. Voor Esther weet wat er gebeurt, zijn ze weer verdwenen. De volgende dag is alles anders. Esthers lichaam lijkt niet meer hetzelfde. Ze wordt sterker en sneller, en haar zintuigen zijn hypergevoelig — maar ze is niet veilig. De drie mannen maken jacht op haar… Wat willen ze in hemelsnaam?
(Dit boek is voor lezers vanaf 14 jaar)

Ook van de boekvoorstelling zal ik een stukje schrijven. Ik kijk er enorm naar uit, hoewel het ook nog wel een hele tijd wachten is. Zo spannend! De eerste keer dat ik dit kan gaan doen, maar ik ben er heel erg blij mee. En hopelijk gaat het niet bij deze ene keer blijven.

Zo, een kort berichtje voor een kleine mededeling met een grote impact voor mij!

Lieve groetjes,

Schrijven!

Vandaag besloot ik om EINDELIJK mijn post te gaan beantwoorden. Ik had namelijk al brieven liggen van maanden geleden. Volgens mij zelfs nog van begin november! Dus dat werd echt wel tijd.

Ok, nu is er inderdaad wel van alles gebeurd de laatste tijd, waaronder examens en een geweldige vriend die veel tijd verdient! Dus heb ik ook een briefje getypt om mijn lieve penvriendjes alles uit te leggen. Zo kon ik die brief een aantal keer printen en moest ik niet alle uitleg verschillende keren schrijven. (Ik weet het, een beetje lui, maar ach!)

 

Ik heb natuurlijk ook een klein briefje erbij gedaan om maar niet alleen die getypte brief te versturen en om natuurlijk ook nog te antwoorden als ik een onbeantwoorde brief had liggen! En een kerstkaart! Want ik had nog geen kerstkaarten gestuurd. Dus dat deed dan nu maar in een keer. De enveloppen zijn dan ook lekker gevuld.

Toen ik daar eens mee bezig was besloot ik om ook maar naar alle vrienden een kerstkaartje te sturen. En dan ook maar naar iedereen die graag wilde. Dus ging ik aan het schrijven. Ondertussen staat de teller op 8 brieven en 13 kerstkaartjes (de kaartjes in brieven niet meegeteld dan). En er kunnen er daar nog bij komen tot morgenmiddag. Laat die adresjes maar komen, hihi!

Zo, mijn kerstperiode zit er bijna op, maar toch nog niet helemaal! Kerst mag voor mij heel het jaar door blijven! Daarom heb ik ook de hashtag #ChristmasAllYearLong in mijn kaartjes geschreven. En dat wordt nu ook mijn moto! Ik blijf gewoon het hele jaar in de stemming. De liedjes zitten ook nog gewoon in mijn hoofd, dus dat komt wel goed!

Lieve groetjes,

Big Hero 6

Deze week zag ik als ontspanning na het leren een nieuwe geanimeerde film van Disney: Big Hero 6. De film is ontwikkeld door hetzelfde team dat onder andere “Frozen” heeft ontwikkeld. Dat was voor mij al meteen een heel grote plus om te kijken! Wat supercool aan is aan de film, is dat Marvel eraan heeft meegeholpen. En wat nog cooler is, er zijn een heleboel Japanse invloeden, alsook de animatiestijl doet heel erg denken aan anime.

Door mijn enthousiasme zouden er een aantal spoilers kunnen zitten, mijn excuses hiervoor. Maar een gewaarschuwd man is er twee waard!

Het verhaal speelt zich af in San Fransokyo. Hiro Hamada is ontzettend slim. Hij was 13 toen hij afstudeerde aan de middelbare school. Nu doet hij niets, behalve met zijn zelfgemaakte robot vechten op illegale “bot-fights”. Zijn broer Tadashi zou willen dat zijn kleine broertje wat nuttigs deed met zijn gigantische brein en net zoals hij naar een nerd-school zou gaan.
Tadashi stelt Hiro voor aan zijn klasgenoten en laat hen de projecten zien waar ze aan werken. Als ook nog blijkt dat de professor die hen onderwijst zijn persoonlijke held Professor Callaghan is, is Hiro enorm onder de indruk en wil niets liever dan ook naar deze school gaan. Om te worden toegelaten moet hij een technologie ontwikkelen en op de jaarlijkse beurs voorstellen. Als de technologie goed genoeg is mag hij zich inschrijven.
Hiro ontwikkeld een geweldige technologie en mag zich inschrijven. Wanneer iedereen het gebouw van de beurs verlaat breekt er een grote brand uit. Alleen Professor Callaghan is nog binnen en Tadashi snelt naar binnen om hem te helpen. Een grote explosie voorspelt het ergste.
Nu Hiro zijn broer verloren heeft, is hij niet meteen in de stemming om te gaan studeren. Als hij zich op een dag per ongeluk pijn doet activeert de uitvinding van Tadashi, Baymax de elektronische verpleger die niets liever wil dan Hiro verzorgen. Hiro wil gewoon met rust gelaten worden, tot hij inziet wat Baymax allemaal kan. Samen ontdekken ze dat iemand zijn technologie heeft gestolen op de beurs om wraak te nemen, en met de vrienden van Tadashi vormen ze zich samen om tot een team van superhelden om deze schurk te stoppen.
Na een aantal obstakels en een paar keer mis speculeren over wie de schurk is, lukt het ze uiteindelijk om hem te pakken en de technologie te vernietigen.

Ik vond deze film enorm leuk om naar te kijken. Hij had een geweldige dosis humor, de nodige emotionele momenten en een leuke boodschap over vriendschap.

Big Hero 6 is een fantastische familiefilm. Hij kan evengoed voor kinderen als voor volwassenen, wat we wel gewoon zijn van Disney. Ondertussen heb ik hem 2 keer gezien, en de tweede keer werd ik evenveel geraakt als de eerste keer. Zelfs op de huilmomentjes hield ik het de tweede keer niet droog. Ik denk dat dat genoeg zegt over hoe erg ik heb genoten en kon meeleven met deze film.

Dat de film een beetje anime-achtig aanvoelde vond ik ook erg fijn, ik ben gek op anime en alles wat Japans is. De elementen die overliepen tussen Amerika en Japan, de vormgeving van de stad San Fransokyo en de subtiele verwijzingen naar superhelden die we allemaal al kennen maakten het echt af.

En hoe schattig is Baymax?

Mijn mening? Een echte aanrader, perfecte ontspanning voor iedereen.

Lieve groetjes,

Middelbareschoolsentiment #2 – Sapje

Zo, een nieuw verhaaltje over oude herinneringen.

Even opfrissen:
P. Zij is een geweldige vriendin waar ik altijd bij terecht kan. We maakten mooie dingen mee samen.
J. Hij is een vriend die echt geweldige humor heeft, waar ik goed mee kan lachen en die een gave heeft voor awesome zijn.
V. Zij speelt niet vaak een hoofdrol, al is ze meestal wel in de buurt. Ze hoort er hoe dan ook bij, en maakt de verhaaltjes echt af!

Dit verhaal speelt zich een jaar na het verhaal van de visjes af. (Dat verhaal kan je HIER teruglezen.) De visjes waren helaas overleden, al hadden ze langer geleefd dan we hadden verwacht. Zelfs na de zomervakantie konden ze weer mee terug naar Brussel! Maar helaas, aan alle mooie liedjes komt een einde.

Maar we bleven natuurlijk zitten met een lege plastic visbak. En er zaten nog meer vrije uren aan te komen waarbij P. en ik door de straatjes in de buurt van de school gingen kuieren. Op een bepaald moment dacht ik “héé, we zouden een nieuw diertje moeten hebben op internaat!!”. Dus ik stelde het voor aan P. en J..

J. Was er eerst niet echt helemaal voor te vinden. Maar P. en ik gingen er toch voor! We gingen terug naar de dierenwinkel waar we onze visjes hadden gehaald om even rond te kijken. Daar zagen we een bakje vol met superschattige Russische dwerghamstertjes. We keken even rond en besloten toen om er toch eentje mee te nemen. Samen met alle benodigdheden uiteraard. Schavelingen, eten, bakje voor water, …

De dame van de dierenwinkel had ons verteld dat we het best een kommetje met water konden geven in plaats van een flesje. Wij wilden graag voor een fles gaan, maar de dame bleef aandringen. Dus hebben we ons laten overhalen en kochten we een kommetje. Vraag me op dit moment alsjeblieft niet waarom, maar we deden het.

Onderweg terug naar school begonnen we te denken over namen. Want ons beestje moest natuurlijk ook een naam hebben. Er kwam van alles aan bod maar de ideale naam kregen we niet. Toen moesten we opeens denken aan J. en aan awesomeness die met hem gepaard gaat. Toen kwamen we uit op evolutie en Homo Sapiens. Maar dat was natuurlijk geen naam voor zo een klein stumpertje. Dus gingen we verder speculeren.

Homo Sapiens, Sapiens, Sapje. En toen kwam het. SAPJE. Dat klonk zo ongelofelijk schattig! En het paste exact bij de schattigheid van dat kleine hummeltje. Dus dat zou het worden.

Ondertussen naderden we de school en bedachten we ons: “Hoe gaan we Sapje ongemerkt naar binnen krijgen?”. Want buiten goudvissen waren huisdieren uiteraard niet toegelaten op internaat. In de dierenwinkel hadden ze Sapje in zo een klein plastic bakje gestopt waar ze bij de slagerij van die salades in doen. Net groot genoeg voor hem maar daar kon hij natuurlijk niet te lang in blijven.

Wat een schatje he?

Maar bovendien hadden we ook die zak vol met spulletjes bij. Uiteindelijk besloten we het bakje met Sapje onderin de zak te zetten en voorzichtig de andere spulletjes er overheen te leggen. En zo gingen we door de voordeur weer naar binnen. We werden verschillende keren aangesproken over de zak met spullen die we bij hadden. Vooral het pak schavelingen viel erg duidelijk op. Ik had snel een antwoord bedacht. Op dat moment waren we enkele weken voor de kerstexamens begonnen, en mijn kamer op internaat begon al aardig in de kerstsfeer te raken. Dus ik verzon snel dat we een kerststal gingen bouwen en dat we daar die schavelingen voor nodig hadden. Uiteraard konden P. en ik maar heel moeilijk onze lach inhouden.

We snelden naar boven in de hoop dat het internaat al open zou zijn zodat we alles netjes konden opbergen. En zodat we Sapje uit zijn kleine bakje konden bevrijden. Ook moest er een oplossing gezocht worden voor het houden van een knaagdier, want hoe mini hij ook was, we mochten hem niet hebben op internaat. P., J. en ik besloten hem in mijn kast te zetten tot we een beter idee hadden. Uiteindelijk werd dat betere idee Sapje elke dag wisselen tussen mijn kamer en die van P., zo zou het nog moeilijker worden om betrapt te worden.

De eerste avond was er nog 1 persoon die op de hoogte gebracht moest worden van onze nieuwe aanwinst. V. kwam op mijn kamer en ze hoorde een geluidje. Dat kwam precies uit de kast zei ze. Mijn antwoord was: “Oh ja, we hebben een beest in de kast gezet, niet op letten”. Natuurlijk geloofde ze me niet. Dus zei ik dat ze dan maar de kast moest opendoen als ze me niet geloofde. De blik in haar ogen toen ze Sapje zag was onbetaalbaar. Die schreeuwde gewoon “zijn jullie gek geworden?”, dat was echt heel grappig om te zien!

In de avonden als we op onze kamer waren kon Sapje uit te kast komen. Het arme ding zat al lang genoeg in die donkere kast. Als ik me niet vergis heeft P. ook even een lampje in haar kast gezet om hem overdag wat licht te geven. Na een tijdje besloten we om Sapje overdag achter het gordijn op P.’s kamer te zetten zodat hij genoeg daglicht had. Ook niet onbelangrijk!

Een tweetal weken, misschien drie, ging dit helemaal goed. Maar herinner je je nog dat drinkbakje? Al snel merkten we dat Sapje heel graag zwom in zijn water. Zowat elke dag moesten we hem uit het bakje vissen. Ik weet nog steeds niet waarom hij het deed, ik heb nog nooit een knaagdier zien zwemmen. Maar hij deed het wel.

De volgende paragraaf is niet bedoeld voor gevoelige lezertjes. Het is nooit opzettelijk onze bedoeling geweest om ons lieve, kleine, pluizige bijtertje iets aan te doen, we hebben enkel het advies opgevolgd wat ze ons toentertijd in de dierenwinkel hebben aangeraden.

Op een dag, de examens waren nog niet lang bezig, kwam P. mijn kamer binnen gelopen. Ze was een beetje over haar toeren en zei: “Ik denk dat Sapje dood is!”. Ik ging meteen met haar mee om te kijken wat er aan de hand was. Ik zag Sapje liggen naast zijn drinkbakje, helemaal nat en bewegingloos. Maar ik weigerde te geloven dat hij dood was. Ik pakte een lepel, die heel toevallig in de buurt lag, en porde even tegen hem aan. En ja hoor, hij bewoog nog wat! We besloten hem bij de verwarming te zetten zodat hij weer kon opwarmen. Zijn water hadden we maar in kleine dopjes gedaan zodat hij al niet meer opnieuw kon gaan zwemmen.

De volgende ochtend kwam het harde verdict. Sapje heeft de nacht niet overleefd. Dat was echt heel erg voor ons om te merken. We wisten niet goed wat we op dat moment moesten doen. Het eerste en tweede lesuur hadden we vrij maar het derde uur moesten we een mondeling examen kunstgeschiedenis gaan afleggen. Bij het ontbijt lichten P. en ik J. in over wat we die ochtend hadden aangetroffen.

J. stelde voor om Sapje te gaan begraven in het park waar we tijdens de lessen LO wel eens heen gingen. Daar stonden een hele hoop bomen en zouden we wel een mooi plekje vinden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wikkelde Sapje na het ontbijt in een zakdoek en we vertrokken naar het park. We kozen samen een mooie boom uit en J. groef een grafje. Voorzichtig legde ik Sapje op zijn laatste rustplaats neer en we lieten het koude, zwarte zand boven op zijn kleine lijfje vallen. We spraken om de beurt een paar mooie woorden en maakten van twee takjes een kruisje om het graf te merken.

Na het emotionele afscheid van ons pluizige vriendje was het tijd om weer naar school te gaan. Er was al redelijk wat tijd verstreken en ons examen zat eraan te komen. En aangezien we altijd zo enorm goed voorbereid waren – in het geval van J. echt, in het geval van P. en mezelf kon het wel iiieeetsje beter – wilden we toch nog graag onze samenvattingen, gemaakt door V., nakijken voor we naar binnen moesten. Op school waren we opvallend stil, er werd ons zelfs gevraagd of er iets scheelde. Dus legden we aan wat klasgenoten uit dat we ons huisdiertje net hadden moeten begraven. Vertederende reacties. En ons examen is uiteindelijk wel goed gekomen hoor!

Zo, dit was alweer een stukje van de tijd die ik heb besteed in mijn middelbare schoolcarrière. Ik heb er nog steeds mooie herinneringen aan, en ik durf te wedden dat als je het aan P., J. of V. vraagt dat ze Sapje nog even erg zullen missen als ik. Hopelijk hebben jullie evenveel genoten van het lezen van mijn herinnering als ik van het schrijven!

Lieve groetjes,

 

 

Middelbareschoolsentiment #1 – Visjes

Een eerste verhaal in deze serie. Het is mijn bedoeling om geweldige herinneringen op te halen aan mijn tijd op internaat en al de geweldige dingen die ik daar uitspookte met mijn beste vriendjes. Ik ga ze even allemaal een initiaal geven, omdat ze ook het recht hebben om zonder vooroorden hun leven te leiden.

Laat ik jullie voorstellen:
P. Zij is een geweldige vriendin waar ik altijd bij terecht kan. We maakten mooie dingen mee samen.
J. Hij is een vriend die echt geweldige humor heeft, waar ik goed mee kan lachen en die een gave heeft voor awesome zijn.
V. Zij speelt niet vaak een hoofdrol, al is ze meestal wel in de buurt. Ze hoort er hoe dan ook bij, en maakt de verhaaltjes echt af!

En hier gaan we dan!

Op een mooie dag hadden P. en ik niets te doen. We hadden een vrije middag, J. en V. hadden een individuele les. Dus P. en ik liepen wat rond in de buurt van de school. We besloten nog eens langs de dierenwinkel te gaan, waar we al enkele keren waren langsgelopen. Maar deze middag gingen we ook écht naar binnen. Vooraan allemaal dierenbenodigdheden. Achteraan was waar “the real magic happened”. Daar zaten diertjes!

We keken onze ogen uit. Tot we een geniaal plan bedachten. Laten we visjes kopen! En als verassing voor J. nemen we er voor hem ook een mee! Zo gezegd, zo gedaan. Dat we nog een uur Frans en 2 uur koor voor de boeg hadden, daar zaten we niet mee. We zouden wel een oplossing vinden.

Buiten onze 3 visjes kochten we ook wat eten, en uiteraard een bakje. Want natuurlijk hadden we dat niet staan op internaat. Toen we weer op school waren deden we de visjes in hun nieuwe bakje en liepen naar het lokaal waar J. zijn les had. We stuurden hem een smsje met “Hee J., hou je van impulsieve aankopen?” Als antwoord kregen we iets in de aard van “Dat ligt eraan.”
J. kwam buiten van zijn les, gaf ons 1 blik, zei  “losers” en liep weer naar binnen. P. en ik kwamen niet meer bij. Uiteindelijk moest hij wel weer naar buiten komen voor de les Frans.

We liepen naar het lokaal, met onze visjes, en zette het bakje op onze bank. Ik weet niet wat de rest van de klas ervan vond, maar de leerkracht heeft een groot deel van de les besteed aan het praten met ons over “les poisson” en “poison”, van lesgeven kwam niet veel in huis. Heerlijk.
Ook de koorles verliep interessant, met visjes onder onze stoel. Ze hebben het gelukkig wel overleefd. Al zag de leraar er niet zo heel gelukkig uit dat we deze gasten bij hadden.

Blubber, Spot, Bobby en Luchtbel

Na enkele dagen wilde V. ook graag een visje. Geen probleem, tijdens het eerstvolgende vrije uur snelden we naar de winkel om er ook voor haar een uit te kiezen. Ze bleven met z’n allen gezellig op mijn kamer staan, daar kwam het meeste volk en was er altijd wel iemand om ze gezelschap te houden.

De eerste uitdaging kwam eraan: Paasvakantie. Wat nu gedaan? Iedereen kent wel die tabletjes die je aan vissen kan geven om een vakantie te overleven. Zo eentje gooiden we ook bij onze visjes. En we hoorden achteraf dat de poetsvrouw ze ook eten gaf als ze er toevallig was (waarvoor dank!).

Toen de vakantie omwas, merkten we echter iets op. Een van de vissen was verdwenen! Er lag geen vissenlijkje, hij kon niet uit de bak gesprongen zijn, we vonden geen verklaring. P. was verdrietig, het was namelijk Spot, haar visje, die verdwenen was.
Na lang nadenken en veel detectivewerk kwamen we tot een oplossing! Spot was een feeënpeetouder! Hij was verdwenen uit onze bak om een ongelukkig kindje blij te gaan maken! Daar fleurde P. weer van op.

Ondertussen zijn alle visjes helaas overleden, maar we hebben er een hele tijd plezier aan beleefd. Zelfs de zomervakantie hebben ze (miraculeus) overleefd dat jaar!

Ik hoop dat dit eerste verhaaltje jullie heeft kunnen bekoren, velen zullen volgen!

Lieve groetjes,

Spanje, de hoogtepunten

 

Zo, dan rest me alleen nog om een klein verslagje te maken van wat mijn reis heeft ingehouden. Ik ga niet alles vertellen, maar toch hier en daar een klein dingetje.

De reis vertrok op 25 oktober, in de avond. Een busreis van +/- 17 uur bracht ons in Lloret de Mar. Erg comfortabel slapen lukt niet in zo een bus, dus het grootste gedeelte van de 26de bracht ik door op mijn kamer om wat te bekomen. (Voor meer over mijn kamer, klik hier) Wel verkende ik de stad even, samen met een groepje dat ook in het hotel verbleef.

Op maandag, 27 oktober hadden we een eerste uitstapje met de reisorganisatie. Dat was naar Tossa. Hieronder enkele foto’s die ik daar gemaakt heb. Het was een leuk, gezellig stadje, dat voor mijn toeristische oog eigenlijk best veel op Lloret leek. Maar desalniettemin heb ik er een paar leuke uurtjes doorgebracht.

 

Een dagje later, de 28ste alweer, ontdekte ik samen met een vriend een parkje waar een heleboel katten liepen. En dan bedoel ik echt jonge katjes.

De katjes waren duidelijk ook gewoon aan mensen. Ze kwamen echt gewoon naar ons toe en lieten meteen toe dat we ze aaiden. Hier bleven we dan ook een heel tijdje hangen om met de katten te knuffelen en te spelen.

 

Dit kleine katje was echt nog niet oud, en superspeels! Het was echt heerlijk om te zien hoe hij zich vermaakte.
We zagen trouwens op een blad papier dat aan de bomen hing dat we de katten niet mochten voeren omdat er een speciaal team dat kwam doen. Dat team verzorgde ook de katten, en dat was eraan te zien. Ze zagen er heel gezond uit, hadden vers water en nestjes. Om deze reden waren we dan ook niet bezorgd om vlooien, ziektes of wat dan ook.

 

We sloten de avond af met een heerlijke cocktail. Nu moet ik wel eerlijk toegeven dat ik niet meer weet hoe deze heetten. Mijn favoriet hadden ze namelijk niet in deze bar. Maar dat hield ons niet tegen om hiervan te genieten!

29 oktober was een luie dag. Beetje rond kuieren, beetje kijken, beetje hangen in de hotelkamer. Veel meer is er niet gebeurd die dag. Wel besloot ik mijn haar te laten vlechten, in allemaal kleine mini-vlechtjes. Dat heeft zo een 2,5 uur geduurd! Amai, mijn achterste deed pijn van het lange stilzitten. Maar het heeft met wel 63 vlechtjes opgeleverd. (Ja ik heb ze geteld, ik verveelde me vandaag een beetje)

 

Op 30 oktober wandelden we met 2 nog eens door Lloret. we hadden de 28ste na het bezoekje aan de cocktailbar een winkel gevonden met prachtige kaarsen in de etalage. Dus we MOESTEN gewoon terug om te kijken wat er binnen nog meer te zien was. Hier enkele beelden uit de winkel.

Alle kaarsen in de winkel werden ook met de hand gemaakt. Indrukwekkend, toch?

Ook deze dag was er een uitstapje met de reisorganisatie gepland. Dit maal naar Bésalu. Ook een mooi stadje. Dit was wel erg historisch, mooi om rond te lopen.

 

Kijk naar dit uizicht! Toch gewoon WAUW, nee?

En ook weer veel winkeltjes. Leuk!

 

Ook deze avond een cocktail. Dit keer op het strand! Echt fantastisch! En ze hadden Tequila Sunrise, mijn absolute favoriet. Hier zie je onze halve liters.

En dan afsluiten met een tijdje stilzitten en babbelen aan het water. Meer moet dat toch niet zijn?

 

31 oktober. Halloween. En meteen ook de laatste dag in Spanje. Opstaan was moeilijk, net als het besef dat we om 16u alweer de bus op moesten, voor een terugreis die 17 uur ging duren.

Ik besloot om nog snel een aantal foto’s te maken om de omgeving vast te leggen, zodat ik thuis in de kou nog even zou kunnen terugblikken.

Als eerste, het uitzicht vanop mijn terrasje.

Op het plein voor het hotel stond deze grote draaimolen. Ik vind dat altijd wel mooi om naar te kijken. Een beetje nostalgisch. Dus ook dat was een fotootje waard!

Ook moesten we uiteraard afscheid gaan nemen van de katten. Hier nog even wat beelden van de twee allerkleinste katjes uit de hoop.

 

We hebben echt een uur hier gezeten en gespeeld. Konden we ze maar mee naar huis nemen! Maar aangezien de reisorganisatie daar hoogstwaarschijnlijk niet zo blij mee was geweest hebben we het hier maar bij gelaten.

En dan het uitzicht van aan het parkje waar de katten zaten. Mooi! Ik hou echt van de bergen!

 

Een klein wandelingetje richting het strand bracht ons langs deze gigantische pizzastukken. Een ook al kregen we later op de dag nog eten in het hotel, deze konden we echt niet laten liggen. En het was heerlijk!

Wat een uitzicht, toch? Ik bedoel, hoe kan je hier nu niet van houden?

En dan hier, oppassen dat de voetjes niet nat worden ^^

 

 

Cocktailbars op het strand. Kijk eens hoe groot die voorbeelden zijn? Fantastisch toch? Dat zag er zo aanlokkelijk uit!

Dus uiteraard heb ik me laten overhalen. Met deze liter Tequila Sunrise. Geen paniek, deze heb ik niet in m’n eentje achterover geslagen. Heerlijk genieten van de laatste uren in Lloret, met een prachtig uitzicht. Zalig.

 

Na het genieten van de cocktail was er nog genoeg tijd om even te zonnen op het strand. Maar dan was het echt tijd om afscheid te nemen van Spanje. Een interessante busreis en heeeeel veel uren brachten ons weer terug in België. Gelukkig een beetje een warme dag,zodat we tenminste dat nog hadden.

Ik heb echt genoten van deze reis. Het was heerlijk ontspannend. En ik heb een stukje Europa gezien waar ik nog niet eerder was geweest. Maar waar ik wel graag nog eens heen zou gaan. Wie weet in de toekomst…

Lieve groetjes,

Spanje, een eetdagboek

Ondertussen ben ik al een tijdje terug van Spanje. Maar ik kan het toch niet laten om nog te delen wat ik daar allemaal zoal gegeten heb. Ik heb een hele dag elk bord gefotografeerd voor ik het naar binnen werkte. En ik moet zeggen, ik heb daar meer gegeten dan ik in tijden heb gedaan. Maar het was allemaal ongelofelijk lekker!

Alle maaltijden werden in buffetvorm geserveerd. En er was water en wijn a volonté te krijgen.

Ontbijt

Een mix van verschillende soorten cornflakes (ik kon niet kiezen), waar ik dan ook yoghurt onder heb gemengd. En dan een mini-croissant, een mini-chocoladebroodje en een cakeje.

Middag

Mijn eerste bord: Pasta met een soort witte saus, calamaris, paella, een soort gegrilde vis en komkommer (Ik houd van komkommer! Dat was elke dag een constante op mijn bord.)

En dan nog een tweede bord, omdat het zo lekker was! Nog meer pasta met witte saus, een klein beetje paella en dan ook een schepje linzen met aardappel (of aardappel met linzen, het is maar hoe je het wil)?

En dan nog het dessert. Niet alle dagen, maar toch regelmatig stond er een chocoladefontein, met daarrond kommen met soorten fruit, spekjes en koekjes. Je kon je eigen spiesje maken met de saté-prikkers die er ook stonden, maar ik besloot het allemaal op een hoopje op mijn bord te gooien. Ik bedoel maar, hoe lekker ziet dit eruit?

Avond

Ook hier weer twee borden. Eentje met pasta en tomatensaus, een beetje aardappelpuree, een stukje kop, een mini-cordon bleu en komkommer.

Om dan op het tweede bord wat rijst, enkele kip nuggets, nog meer mini-cordon bleu, een stukje gegrilde aubergine, groene boontjes en een substantie die ik me niet meer echt herinner. Het smaakte (op dat laatste na dan, dat weet ik niet meer) echt verrukkelijk!

En ook hier hoorde een dessert bij. Ik kon het niet laten om weer langs de chocoladefontein te gaan. Maar ik besloot ook langs het dessertbuffet te gaan. Daar lagen grote stukken fruit (zoals je ook kan zien) maar ook verschillende gebakjes, panna cotta, mousse, ijs, … Echt een grote keuze.

Zoals deze ene dag wel laat zien (en ja, de andere dagen was het ook zo uitgebreid, ik heb niet eens alles kunnen proeven) heb ik het zeker niet slecht gehad wat betreft het eten. Elke dag andere dingen en een heel grote keuze. Voor ieder was er altijd wel wat te vinden. Er lagen zelfs altijd frietjes. (Maar als ik dan zeg altijd bedoel ik ook altijd. Ze lagen er zelfs tijdens het ontbijt. Bah!)

Lieve groetjes,